จากไชต์: วารสารวิชาการ
จำนวนผู้เข้าชม: 9

การเสริมสร้างความตระหนักรู้และการมีส่วนร่วมในการป้องกันการทุจริตของเด็กและเยาวชน
พรไพลิน บุดดา
โรงเรียนเทศบาล 2 (วัดกะพังสุรินทร์)
คำสำคัญ: การเสริมสร้างความตระหนักรู้ การมีส่วนร่วม การป้องกันการทุจริต เด็กและเยาวชน
|
บทคัดย่อ การทุจริตเป็นปัญหาเชิงโครงสร้างที่ส่งผลกระทบต่อการพัฒนาในมิติเศรษฐกิจ สังคม และคุณธรรมของประเทศ แม้ว่าภาครัฐจะดำเนินมาตรการต่าง ๆ ในการป้องกันและปราบปรามการทุจริตอย่างต่อเนื่องแต่ระดับพฤติกรรมการทุจริตในสังคมไทยยังคงอยู่ในเกณฑ์สูง สะท้อนให้เห็นว่าการแก้ไขปัญหาโดยมุ่งเน้นที่โครงสร้างเพียงอย่างเดียวนั้นยังไม่เพียงพอ หากขาดการปลูกฝังจิตสำนึกด้านคุณธรรมตั้งแต่วัยเยาว์ บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอแนวทางในการเสริมสร้างความตระหนักรู้และการมีส่วนร่วมของเด็กและเยาวชนในการต่อต้านการทุจริต โดยเน้นบทบาทของสถาบันการศึกษาในการบูรณาการความร่วมมือกับครอบครัวและศาสนา เพื่อปลูกฝังค่านิยม ความซื่อสัตย์ และความรับผิดชอบผ่านกระบวนการเรียนรู้ทั้งในและนอกห้องเรียน แนวทางที่นำเสนอประกอบด้วย การบูรณาการเนื้อหาเกี่ยวกับคุณธรรมจริยธรรมในหลักสูตร การจัดกิจกรรมเสริมสร้างจิตสำนึก เช่น ค่ายคุณธรรม กิจกรรมเยาวชนต้านโกง และการรณรงค์ผ่านสื่อสร้างสรรค์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การสร้างวัฒนธรรมสุจริตควรเริ่มตั้งแต่ระดับปฐมวัย โดยใช้รูปแบบการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมและการเรียนรู้จากประสบการณ์ตรง เพื่อให้คุณธรรมฝังรากลึกในจิตใจของเยาวชน อันจะนำไปสู่การลดปัญหาการทุจริตอย่างยั่งยืนในระยะยาว |
|
เอกสารอ้างอิง (References) กัญจน์คหัฐ ปิยะกาญจน์. (2553). วิธีการปลูกฝังคุณธรรมจริยธรรมแก่เยาวชน (วิทยานิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาสตร์มหาบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ฉลาด จันทรสมบัติ. (2553). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการศึกษาเพื่อพัฒนา. การบริหารและพัฒนา, 2(1), 43-45.
ชนัญชิดา คงทิพย์. (2565). รูปแบบการสร้างการตระหนักรู้และการมีส่วนร่วมในการป้องกันการแพร่ระบาดของไวรัสโคโรน่า (COVID-19) ในชุมชนตลาดเสรี อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม (พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ทรงเกียรติ ปิยะกะ. (2544). เวชศาสตร์โรคติดยาเสพติด. ลิมบราเดอร์การพิมพ์.
พงพันธุ์ ชื่นอารมณ์. (ม.ป.ป.). พลังเยาวชนต่อต้านการทุจริต.
พรพรรณ มากบุญ และสมทรัพย์ สุขอนันต์. (2556). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อทักษะทางสังคมของเด็กและเยาวชนชายในศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชนเขต 2 จังหวัดราชบุรี. วิทยบริการ, 24(4), 3-4.
ภิรมย์รัตน์ เกียรติธนบดี. (2558). พฤติกรรมการป้องกันและควบคุมโรคไข้เลือดออกของภาคีเครือข่ายสุขภาพในอำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์. วิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 10(2), 84-91.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช สาขาวิชาคหกรรมศาสตร์. (2547). ประมวลสาระชุดวิชาจิตวิทยาครอบครัวและครอบครัวศึกษา. สุโขทัยธรรมาธิราช.
วสันต์ บุญประสม. (2562). การพัฒนาการจัดกิจกรรมโครงการโรงเรียนสุจริต โรงเรียนบ้านตุงลอย อำเภออมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรหาบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
วิลาสลักษณ์ ชัววัลลี. (2552). จริยธรรมในเด็กและเยาวชน. พฤติกรรมศาสตร์, 15(12-13).
ศิริวรรณ กันศิริ, ยุภาดี ปณะราช และไพรินทร์ เหมบุต. (2559). การส่งเสริมคุณธรรมจริยธรรมของผู้เรียนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 41 จังหวัดกำแพงเพชร. มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
ศิริวรรณ มนอัตระผตุง. (2555). สถานการณ์การคอร์รัปชันของประเทศไทย. วไลยอลงกรณ์ปริทัศน์, 2(1), 1-9.
สถาบันพระปกเกล้า. (2553). บันทึกเรื่องเด่นรางวัลพระปกเกล้า 52 ด้านความโปร่งใสและการมีส่วนร่วมของประชาชน. จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). แนวทางการดำเนินงานโรงเรียนสุจริต.
สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ. (2566). ยุทธศาสตร์ชาติว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต ระยะที่ 3 (พ.ศ. 2566 – 2570).
สำนักงานตรวจการองค์กร. (2562). คุณลักษณะที่ดี 5 ประการเพื่อร่วมกันต้านการทุจริต. https://www.oic.go.th/fileweb/carbimfocenter1/drawer057/generral/data0000/00000861.pdf
สำนักงานต้านทุจริตศึกษา. (2564). เอกสารประกอบการเรียนรู้ เรื่องหลักสูตรต้านทุจริตศึกษา สำหรับวิทยากรตัวคูณ. สไตล์ครีเอทีฟเฮาส์ จำกัด.
สำนักงานปลัดกระทรวงยุติธรรม. (2560). นโยบายและยุทธศาสตร์การพัฒนาสถาบันครอบครัว พ.ศ. 2560-2564. https://www.moj.go.th/view/7762 สำนักพัฒนานวัตกรรมการจัดการศึกษา. (2561). คู่มือหลักสูตรต้านทุจริตศึกษา.
สุชาติ นกวอน. (2550). การทดลองสร้างยุทธศาสตร์การสร้างจิตสำนึกในการอนุรักษ์ทรัพยากรสัตว์น้ำแบบการมีส่วนร่วมของผู้ประกอบอาชีพทำประมงน้ำจืด ในอ่างเก็บน้ำเขื่อนแก่งกระจาน อำเภอแก่งกระจาน จังหวัดเพชรบุรี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฎเพชรบุรี.
เสฐียร พันธรังสี. (2555). ศาสนาเปรียบเทียบ. ซีเอ็ดบุ๊ค.
Damon Williom. (1989). The moral Child Nurturing Children’s Natural Moral Growth. University of Michigan: Free Press.
Engster, D. (2005). Rethinking care theory: The practice of caring and the obligation to care. Hypatia, 20, 50-74.
Good, T. & Brophy, J. (1995). Contemporary educational psychology. Longmans.
Gunnar, M.R. (2000). Early adversity and the development, In C.A. Melson (Ed.), The effects of early adversity on neurobehavioral development. The Minnesota Symposia on Child Development: UK Erlvaum.
Hartup, w.w. (1989). Behavioral manifestations of children’s frendships : In T.j.
Kendler, K.S. (1996). Parenting : A Genatic – epideological Perspective. American Journal of Psychiatry. 2, 11-20.
McBride, Lee A. (2013). WInsurrectionist Ethics and Thoreau. Transactions of the clarlesS.Peirce Society. 79(1), 29-45.
Popenoe, D. (1988). Disturbing the Nest: Family change and Decline in Moderns Societies. Aldine de Gruyter.
Stepp, G. (2013). Raising A Moral Child. Family and Relationship. http://www.vision.org/visionmedia/child-development-core-competenciesmoral-system/67422.aspx
Shore, A.N. (2001). Effect of a Secure Attachment Relationship on Right Brain Development and Infant Mental Health. Los Angeles: Department of Psychiatry and Biobehavioral Sciences.
Trsansparency International. (2020). CORRUIPITION PERCEPTONS INDEX 2020.
Tupanich, W. & Thongsri, P. (2019). Effects of The Modifying Health Promoting Behavior Program on Self-efficacy, Health Promoting Behavior and Health Status of Hypertensive Patients in Community. Vajira Medical Journal: Journal of Urban Medicine. 63, 93-10.
United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC). (2023). Education for Justice Initiative: Integrity and Ethics in Schools. https://www.unodc.org/e4 |