แนวทางการพัฒนาเครื่องชี้วัดความเสี่ยงในการกระทำการทุจริต

บทคัดย่อ
   บทความวิจัยนี้เป็นการนำเสนอแนวทางการพัฒนาเครื่องชี้วัดความเสี่ยงต่อการทุจริตเพื่อพิจารณาจัดระดับความสำคัญของความเสี่ยงจาก 2 มิติ คือ มิติด้านโอกาสที่จะเกิดความเสี่ยง และมิติความรุนแรงของการเกิดเหตุการณ์ และนำความเสี่ยงใน 2 มิติมาคำนวณค่ารวมของระดับความเสี่ยงต่อการทุจริต โดยใช้ข้อมูลสถิติ จำนวนเรื่องร้องเรียนการทุจริตที่เคยเกิดขึ้นแล้ว และเรื่องที่ยังไม่เกิด/หรือมีแต่ยังตรวจไม่พบมาประกอบการประเมินความเสี่ยงการทุจริต (มิติด้านโอกาสที่จะเกิดความเสี่ยง) ร่วมกับการดำเนินการเพื่อป้องกันการทุจริต และระดับความคิดเห็นต่อโอกาสที่อาจเกิดการทุจริต ส่วนการประเมินระดับความรุนแรงของการเกิดเหตุการณ์ในการกระทำการทุจริตพิจารณาจากสถิติคำกล่าวหา และผลกระทบต่อความเสียหายในการดำเนินงาน เพื่อให้เกิดความเข้าใจจุดที่เกิดเหตุ และจุดเสี่ยงที่อาจทำให้เกิดการทุจริต ซึ่งสิ่งเหล่านี้จะสามารถนำมาสร้างมาตรการควบคุมเพื่อลดความเสี่ยงการทุจริต การปรับปรุงกลไกการทำงาน เพื่อยับยั้งการทุจริตเฝ้าระวังหรือการกำหนดนโยบายการป้องกันการทุจริตให้เกิดประสิทธิภาพของหน่วยงานรัฐต่อไป

เอกสารอ้างอิง (References)

กรมบัญชีกลาง กระทรวงการคลัง. (2555). คู่มือปฏิบัติเกี่ยวกับการบริหารความเสี่ยงและการควบคุมภายใน. [ม.ป.ท.]: [ม.ป.พ.].

พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว. (2544). ดัชนีคอร์รัปชันของไทย: การสร้างและการตรวจสอบความเชื่อถือได้. สำนักงาน ป.ป.ช.

พระราชบัญญัติระเบียบบริหารงานบุคคลส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2542. (2542, 29 พฤศจิกายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 116 ตอนที่ 120 ก. หน้า 17.

สมคิด เลิศไพฑูรย์ และคณะ. (2555). การป้องกันและปราบปรามการทุจริตในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น.สำนักงาน ป.ป.ช..

สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตในภาครัฐ. (2565). คู่มือแนวทางการประเมิน
ความเสี่ยงการทุจริต ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2565. สำนักงาน ป.ป.ท..

สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ. (2561). ผลการประเมินคุณธรรมและความโปร่งใส ในการดำเนินงานของหน่วยงานภาครัฐ (Integrity and Transparency Assessment: ITA) ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2561. https://itas.nacc.go.th/report/rpt0101